De Onbestelbare Brief, een chronologisch overzicht van de behandeling van de onbestelbare brief tussen 1811 en 1989. Auteur L. Goldhoorn. ISBN 90-71650-14-6
Hoe vaak vergissen we ons niet in het schrijven van een adres, met als resultaat dat een brief een onbestelbare brief wordt. Vooral een verkeerde plaats van bestemming vloeit ons gemakkelijk uit de pen. Sinds er vanaf het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw bij de post een “stratenboek” wordt bijgehouden, waarin de plaatsen staan waar een bepaalde straat bestaat, komen deze stukken vaak nog op het bedoelde adres aan. Ie dit stratenboek bedacht heeft en hoeveel minder onbestelbare brieven dit tengevolge had, wordt in deze studie uit de doeken gedaan.
Maken we andere fouten in de adressering, dan wordt ons de brief natuurlijk geretourneerd, zelfs als we ons adres er niet op hebben geschreven. Overigens, pas vanaf 1932! In zulke gevallen wordt de brief namelijk geopend, met als doel er achter te komen wie de afzender was. Eigenlijk is dit een schending van het briefgeheim, maar door het verlenen van speciale bevoegdheden werd dit probleem opgelost. Het kostte overigens heel wat moeite om de wetgever en de justitiële autoriteiten op één lijn te krijgen.
Dat voor 1932 alle onbestelbare brieven die geen geldswaarden bevatten na verloop van tijd in de verbrandingsoven terecht kwamen terecht kwamen, kunnen we ons vandaag nauwelijks voorstellen. Veel overleg, tegenstrijdige belangen, maar toch ook de goede naam van de PTT waren in het geding. Deze posthistorische studie, nummer 19 in de reeks, verschaft inzicht in begrippen als “rebut” en “déboursé” en belicht een groot aantal facetten van dit fascinerende onderwerp. Daarnaast komen de gebruikte stempels, formulieren en stroken aan de orde, terwijl de omvang van de problematiek aan de hand van een uitvoerige tabel verduidelijkt wordt.
—–
Dit boek is nog voorradig. Voor prijs en hoe te verkrijgen zie het Overzicht publicaties.
